أقوى من الحياه

تيجو نفهم الحياه؟؟؟
مضى وقت طويل ...و لم أكتب و كعادة كل من يكتب فانه دوما ما يشعر بحنين دائم للكتابة لأنها تصبح مع وقت متنفسه كلما ضاقت به الايام او فاضت بداخله المشاعر.
بنعيش فى الدنيا 20 سنة 40 سنة 60 سنة 70 سنه ...عمر صغير عمر كبير مش ده المهم
من خلال عمرى اللى عشته و يمكن تحديدا ال5 سنين الأخيرة اللى مرييت بيهم بصعاب كتييير و قدرلى ربنا فيها تغيير جذرى فى شخصيتى و اللى بعد ما خلصت و انتهت و مرت بسلام كعادة أى حاجة فى الدنيا انها فى الأخر بتخلص...أنظر اللآن نظرة من هو واقف على الشاطئ و بينظر للبحر الهادئ بعد سكون العاصفة اللى هوا كان موجود فى البحر اثناءها...نظرة المُسَلّم تماما ان البنى آدم عمره مبيعرف الخير ليه كان فين و ان ربنا عز و جل أعلى و أعلم و أجل و انه تعالى مدبر كونه و عارف بيديره ازاى ...بس بصيت لقيت انى مش عل الشط و لا حاجة و انى لسة موجودة فى جزيرة و الجزيرة فى قلب البحر ..و ان اللى فات مكنش عاصفة و لا حاجة دى كانت يا دوب هبه ريح خفيفة ....و ان قصر النظر و التسليم بمفاهيم معينة هوا اللى بيخلى البنى آدم مبعرفش يوزن الأمور وزنها الحقيقى ..
و اكتشف البنى آدم انه قدامه طريقين و انه علشان يعيش صح و يرتقى فى الحياه الحقيقية لازم يحاول يعدى البحر و يخوضه و و انه مهما البحر طال اوى و كان هوا نقطة جواه لازم يكون جواه يقين أنه أقوى من البحر..باتساعه و أعاصيره و زوابعه
او انه يكتفى انه يعيش على الجزيرة فى سلام و تفوته تجربة ...تجربة الحياه
الصورة اللى فاتت كانت تخيل مبسط أشد التبسيط عن الحياه اللى مختنرناش نعيش فيها و مخترناش نكون فيها بشر و لا ملايكة و لا شياطين و لا حتى حيوانات....و لكن مشيئة ربنا اللى هيا اعلم و احكم منا جميعا عفتنا من هذا الاختيار .....و سبتلنا اختيارات تانية
جوا كل بنى آدم فينا اتولد بالفطرة مفهوم الهدف و ان مينفعش يعيش من غير هدف حتى لو كان تافه حتى لو كان مبيتعداش خطط يومه بس
و اللى الواحد فهمه عن الحياه انها = دنيا + آخرة ..يعنى صفر+ الى ما لا نهاية
و ان مشيئه ربنا شاءت انه يتحدد مقام حياتك كلها " الأخرة" بناء على الصفر ده
"و ما هذه الحيوة الدنيا الا لهو و لعب و ان الدار الأخرة لهى الحيوان لو كانوا يعلمون"
و تركز فيما بعد مفهوم اكبر بأنك علشان تعيش الصفر ده لا زم عنيك تكون على الحياه الحقيقية حياه ما بعد الصفر باصص عليها بقلبك و شايف الدنيا بعقلك ..و ده من رحمه ربنا انه خلقلنا قلب و عقل علشان نعرف جوانا نحقق اتزان داخلى وانه برضه علشان تستحمل كل المشاكل والاحباطات و اوصاف كتيير للدنيا مقدرش أقولها لازم جوا قلبك تعشش الأخرة و تستربع جواك علشان تقدر تصبرك على أى شئ يصيبك
ولمده يعنى بقالها حبة حلويين ترسخ احساس مركب بالآخر ما بين دهشة من قصر النظر و عدم التفكير و شفقة و خوف..
دهشة من قصر النظر فى فهم مفهوم الدنيا و و لو جيت تتفرج على مسلسل حياة الناس حتلاقيه مطابق فى النقاط العريضة و مختلف فى الفروع ....الناس بتتولد و بعدين تتعلم و بعدين تكبر و تشتغل و تتجوز و تربى العيال و يفضل مأخوذ فيما بعد فى طاحونة الحياه .....و ينسى و يكتشف فى الاخر انه عدت الحياه من غير ميعيش الحياه أصلا ....او انه عاش جزء واحد من حياته و أدى بعض من مسؤولياته و ان فيه حاجات تانه غفل عنها و مدهاش حقها و هوا هنا حقق هدف واحد كان لازم يعمله و نسى الهدف التانى

فيه آيه بتقول " انا عرضنا الأمانة على السموات و الأرض و الجبال فأبين أن يحملنها و اشفقن منها و حملها الانسان انه كان ظلوما جهولا"...
و نظرتى للأمانة ..هيا الهدف الأكبر او الهدف العام الهدف الخاص بتحقيق منفعة عامة " الهدف اللى بيستطيع انه يحقق النهضة" ...و انه للأسف علشان قصر النظر ده حقق معظم الناس هدف واحد و نسوا أو تناسوا التانى فلقوا فى الآخر جواهم حتة فاضية عرف اليأس و الحزن و الاحساس بانعدام المعنى انهم يلاقوا مكان يسدوا الفراغ ده ..اللى المفروض كان يملاه الهدف الأكبر...و يلاقى الانسان مع الوقت انه بيفقد احساسه بوجود الذات لأن وجود الذات مرتبط بوجود الهدف
و فى ظل حياه الناس كتير بل يمكن أكتر الناس فى الأخر مش بتعرف تلاقى السعاده لأن السعادة عمرك محتلاقيها عل الجزيرة و ان كل الهرج و المرج و الزينة اللى عل الجزيرة دى قناع زائف مبيفهمش حقيقته الا اللى مبيليسوش و انه حتى اللى بيلبسه بيزغلل عينيه شويه و بعدين برضه يحس انه فيه حاجة نقصاه
" ان الله لا يظلم الناس شيئا و لكن الناس أنفسهم يظلمون "
البنى آدم هوا اللى بيظلم نفسه بالتلسيم بمفاهيم سائده و عادات متوارثة من غير ميفكر أو يتفكر فى كونها حقائق أو مجرد أقنعة تانية...و بيسيب نفسه تتعمق جواه المفاهيم دى و يقعد يدور على حاجات كتيير و فى الأخر يسال أنا كنت بدور على ايه و هل انا كنت عاوزه و لا لأ
حدى مثل
دايما دلوقتى معظم الناس بتدور عل السعادة و طريق الحياه و بتتصور ان السعادة ممكن تكون موجوده فى استقرار مادى عالى و مستوى مرتفع و عمل كويس و خلافه أو فى حب او اولاد او منصب أو.. او ..او...و بيبدأ البنى آدم بعد كده يرسم منحنى حياته بناء على انه شايف انه عايز يوصل لده و بننسى أن " الناسُ فيما يعشَقونَ مذاهبُ " و بننسى ان الحياه مش شوية قوالب احنا بنصب نفسنا جواها
و ان الحياه سبل كتيير و ان السعاده أنماط كتيير و ان الحاجات الى بتسعدنا مختلفة .. و انه ممكن اللى بيسعدك ميسعدنيش و العكس
التسليم الغريب بمفاهيم مكتسبة من اللى حوالينا أو اللى قبلنا رغم انه بشوية تفكر أكيد حتعرف توصل لمفهومك الخاص...اللى بيساعدك فى انك توصل لايه هوا هدفك الأكبر...فكرنى مع فارق التشبيه طبعا بس بتكلم فى الفكرة بالكفار
زمان لما كانوا بيرفضوا دعوة الرسل و يقولوا "إنا وجدنا آباءنا على أمة وإنا على آثارهم مقتدون"
و اللى احنا دلوقتى بنقول عليهم ازاى يسلموا بقيم و مفاهيم كده من غير ميفكروا فيها.. كان فين عقلهم ؟؟؟
و هوا ده اللى عاوزه أوصله
احنا
فيين
عقلنا؟؟؟
و ليه مصرين نسلم بكل المفاهيم اللى فيها منها الصح و منها الغلط و منها الناقص؟؟
و للحديث بقية ان كان فى العمر بقية ان شاء الله.